مشقنامهٔ شیخ

خوشنویس در مسیر پویش راهی که فرارو دارد، گاه در معرض نگارش متون سهل و ساده است و گاه گرفتار در چنبره‌ی تحریر شعر یا نثر متکلّفانه، تواءم با غموض و پیچیدگی و  بدقلق.
هنرمندان بزرگ همواره برای رهایی از کلاف بی‌سرنخ و لابیرنت بی‌برونشد، به راه‌های مبتکرانه‌ متوسّل می‌شوند که البتّه برای هنرجویان آن رشته درس و الگوست.
به زعم شما اساتید شهیر خوشنویسی: حبیب‌الله فضائلی و عبدالله فرادی از پس پوشاندن لباس فاخر هنر بر اندام این شعر قاآنی برآمده‌اند؟ شما در مقام قیاس، کدام را می‌پسندید؟ اگر به شما روزی چنین سفارشی بخورد، چه می‌کنید؟