مشقنامهٔ شیخ

به من اگر بود، هم وبلاگ‌های متعدّدم را می‌داشتم
                                  که با این کار ابراز کنم که:
                x                 تک‌پیشه نیم، هزار سودا دارم (خودبخود موزون درآمد این جمله)
                                  و هم احساساتم را مرزبندی نمی‌کردم
                                  و اگر روزی وب عکّاسی‌ام بازدیدکننده‌ی بیشتری داشت،
احساسات مربوط به وب صورتبازم را (وبی که حذفش کردم، چون تو دوست داشتی)
می‌ریختم توی صفحه‌ی اول وب عکسم تا ثابت کنم:
      بلاگی به درد آورَد روزگار / بلاگ دگر را نماند قرار!                                        x 

      آنوقت دقیقاً همانی می‌شدم که حسین در کامنت پست قبل بهم گفت
                       و خودش هم نفهیمد شاید که چه دقیق گفت و عمیق که:
ببخشیدا.تو فقط بلدی اینجوری بنویسی؟ بس کن این شرو ور نویسی ها رو.یه شکل پیدا کردی همش اونجوری مینویسی.نه ترکیب بندی میدونی ن فضا سازی.فقط بلدی قاطی کنی همه چیزو.آبرو هر چی خوشنویسه بردی بابا.
.
.
.
ولی تو از من تعهّد گرفتی و قَسَمم دادی که مرزها را نگهدارم و اینجا را به آشوب نکشم.
و من گفتم: چشم!
.
.
.
.
چشم               x
.
.
.
.
اگر به من بود نشان می‌دادم که: «بلدی قاطی کنی همه چیزو» یعنی چی؟
.
.
.
x                                              ببینید پست جدید وب www.eshq.ir را!